گزارشی کوتاه برای فیلم «من، دانیل بلیک»

بعد از دیدن دو فیلم روزی روزگاری در هالیوود و ایرلندی که هر دو از بهترین‌های سال ۲۰۱۹ بودند، گشت‌و‌گذاری توی هاردم انجام دادم و به فیلم «من، دانیل بلیک» رسیدم و همینطور پخش شد و پخش شد تا به آخر رسید!

فیلم در مورد مردی به نام دَن هست که شغلش نجاری‌ست. اما به‌دلیل سکته‌ی قلبی که داشته قادر نیست کار سنگین انجام دهد. پزشکش هم او را از کار منع کرده. حال برای اینکه بتواند زندگی خود را ادامه دهد به پول نیاز دارد که می‌بایست حقوق بیکاری دریافت کند. اما دن کاملا با تکنولوژی و دیجیتال ناآشناست. 

فیلم تقابل‌های جالبی دارد، سنت و مدرنیته، پیر و جوون و ...

سیستمی را می‌بینیم که درآمد کارکنانش از طریق افراد بی‌درآمد است. و حتا اگر کسی پیدا شود که بخواهد کمکی به این افراد کند توبیخ می‌شود. سیستمی که باعث می‌شود افرادی به تن‌فروشی روی بیاورند و دیگر عواقبی که برای همه مشخص است.

فیلمی کاملا اخلاقی و ارزشی، مثل «مرثیه‌ای برای یک رویا» جای اینگونه فیلم‌ها در سینمای ایران کاملا خالی‌ست! چرا که سینمای ما می‌خواهد از اخلاقیات به اخلاق برسد در صورتی که باید از بی‌اخلاقی به اخلاق رسید یا باید از مشکل به راه‌حل رسید. 

این فیلم یکی از سه کار برتر کارگردانش یعنی کن لوچ می‌باشد که جایزه‌ی نخل طلای سال ۲۰۱۶ را هم گرفت.

و در نهایت سکانس قرائت متن سخنرانی دن:

«من نه ارباب رجوعم، نه موکل و نه کسی که از خدمات استفاده می‌کند.
من نه از زیر کار در می‌روم، نه از کار می‌زنم.
نه گدا هستم، نه دزد.
من شمارهٔ بیمهٔ تأمین اجتماعی نیستم، یا یک نشانه روی صفحهٔ کامپیوتر.
پول‌هایی که باید رو پرداخت کردم، هرگز یک پنی هم جا نیفتاده و افتخار می‌کنم که این کار رو کردم.
مجیز کسی را نمی‌گویم اما چشم‌های همسایه‌ام نگاه می‌کنم و اگر بتوانم کمکش می‌کنم.
نه خیریه قبول می‌کنم و نه به‌دنبالش هستم.
اسم من دنیل بلیک است. من یک مرد هستم، نه یک سگ؛ و بدین وسیله حقوقم را مطالبه می‌کنم. از شما می‌خواهم که با من با احترام رفتار کنید.
من، دنیل بلیک، یک شهروندم، نه کمتر نه بیشتر.»

حتا برای خود ما هم آشناست :)