گزارشی کوتاه برای فیلم «انجمن شاعران مرده»

در این روزهای عجیب و غریب بدون اینترنت و میان‌ترم‌ها کمی بیشتر به سمت هاردم رفتم و فیلمی از پیتر ویر به‌نام «انجمن شاعران مرده» رو دیدم.

هنگام دیدن فیلم هر کسی می‌تواند خود را در فیلم ببیند. انجمن شاعران مرده می‌تواند انجمن آزادی‌های مرده، انجمن خواسته‌های مرده و هر چیز دیگری باشد.
افرادی که قربانی سنت‌های خشک و فرسودهٔ نظام آموزشی شده‌، یا اینکه بردهٔ آرزوهای والدین خود شده‌اند. انجمن مردگان، قربانی می‌خواهد. قربانی می‌گیرد و واقعیتت را نشان می دهد، بهایش این است.

فیلم دربارهٔ معلمی (با بازی رابین ویلیامز) می‌باشد که در کالج ولتن (با مدیریتی کهنه و قدیمی و مخالف با نگاه‌های جدید) جایگزین معلم ادبیات شده و برخلاف پیشینیان خود (که خود نیز در همین کالج درس خوانده) روش تازه‌ای را برای تدریس انتخاب می‌کند و به این ترتیب به مبارزه با سنت می‌پردازد.
نقاط ضعف دانش‌آموزان خود را می‌شناسد و به آن‌ها کمک می‌کند که خود واقعیشان را پیدا کنند.
در آخر فیلم، معلم، ظاهراً شکست خورده است! اما نه، نسلی شورشی با دیدگاه‌های جدید را تقدیم کالجی کرده که ۷۵ درصد دانش‌آموزانش وارد دانشگاه‌های برتر می‌شوند، و همین کافی‌ست که این دانش‌آموزان حال و اساتید آینده نسل‌هایی را تربیت کنند که سنت‌های مضحک و فرسوده را در هم شکنند.

سناریو فیلم عالی‌ست (برندهٔ اسکار)، رابین ویلیامز شاید بهترین بازی خود را در این فیلم انجام داده است (در رقابت نزدیک با فیلم Good will hunting)، دوربین و موسیقی متن از ارکان اصلی این فیلم می‌باشند که کارگردان با بهره‌گیری کاملاً به‌جا و دلنشین از این دو عنصر احساس‌هایی چون ترس، استرس، سرخوشی و شجاعت را به نحو احسن به ما منتقل می‌کند که نشان از چیره‌دستی پیتر ویر در کارگردانی فیلم داشته است.

تمام./